Sunday, 15 January 2006 - 4:16 PM CET
Name:
webmaster
Hieronder de printable versie van
"BAIL OUT OVER THE MED. IMMINENT"
Hi-light de tekst,r-mouse click voor kopieren, MS Word of kladblok openen, r-mouse klik voor plakken.
Bailout over the Mediterranean imminent.
Het is woensdag 17 mei 1961. Stralend weer op de Base Aerienne Frescaty, ietsje ten zuiden van de Franse stad Metz. Wij zijn op een 10- daagse squadron rotation met het niet onbekende Franse escadrille La Fayette. Zij vliegen net als wij de Republic F-84f Thunderstreak. De eerste week is achter de rug, met veel 500 foot (a.g.l. maar het lijkt vaak a.s.l.) low level missions naar targets in alle richtingen over Frankrijk, het gaat er af en toe akelig laag aan toe!
Voor mij als jongste punk natuurlijk een geweldige ervaring, alhoewel we boven de Noord-Duitse laagvlakte al behoorlijk op grasspriet hoogte zijn getraind. Ook de range missions naar Suippes Range zijn spectaculair: wij schieten 5 inch rockets, droppen 25 pnd. Mk 76 bommen en daarna vooral AG gunnery.
Na de eerste dag ontdekken wij dat de populaire lunch, een culinaire omelette paysan in de
” Messe Officiers”, omspoeld moet worden met een Pinot Noir wijntje. Na enige aarzeling doen wij ook maar wat de Franse pilotes de chasse doen, achteloos ook een paar glazen erbij, overigens de enige keer in 37 jaar vliegen dat ik dit heb meegemaakt. Over een dikke week zitten we vast weer braaf aan de frikadel met melk! Het effect op de range is verbluffend, de schiet resultaten op de gronddoelen zijn nog nooit zo mooi geweest, relaxed and cool, dat zal het wel zijn.
Na een long weekend stappen in Parijs, een verhaal apart, vliegen wij vandaag met een flight van vier, Ron als lead in de P-142, Steve als Bravo en Dave en Jan als resp. Charlie in de P-141 en Delta in de P-162 via een target in Z- Frankrijk door naar de basis Solenzara op Corsica voor een refuelling stop. Onze opdracht nummers zijn 1936 t/m 1939, ik vlieg de F- “quatre-vingt quatre”-f met tailnumber P-121. In de morgen stijgen wij in een vroege hitte van tegen de 25 graden op. Voor de F-84f met volle bakken, 2x 450 usg droptanks, een hele klus om airborne te komen. Bij de conversie op Volkel suggereerde de USAF testpilot nog dat de 84: “Climbs like a homesick angel”, O.K. ’n cleane bak in mid winter met 10 graden onder nul misschien. In ons geval was het lied van Oscar Brand’s fighter pilots songs meer toepasselijk: “Don’t gimme an eighty four, she’s just a ground lovin’whore”.
Anyway, na een lange maar niet verontrustende take-off roll waren we airborne en daverden met 420 kts laag naar de Franse Z-kust. What a way to live! Wij hadden 1: 500.000 kaarten tot ons target en de kust en een losse kaart van Corsica. Een grote lap met alleen maar zee erop was alleen maar lastig, low level over het water. Time en heading vasthouden was in dead reckoning navigatie overzee het motto.
Het game plan was dat we low level mid Corsica zouden aanvliegen bij Ajaccio, dan een right turn rondom de zuidpunt –bingo fuel 1500 pounds- en dan met 1200 # op IP Solenzara aan de O-kust. Het weer enroute zou CAVOK zijn, voor Solenara was een 2000 feet cloudbase voorspeld a.g.v. een zwak warmfrontje over Corsica, maar daar konden wij mooi onderdoor rondom de Z-kust! Het ging als advertised, een klein uurtje zuidelijke zigzag legs met 420 kts, dan de target attack, wij deden dat met 2 elements in een 45 graden scissor straight in, pop-ups waren toen nog niet in de mode. En daarna coasting out bij St.Tropez heading 142 graden total time 10 min 52 sec’s naar Ajaccio........
Na zo’n vijf minuten over de Middellandse Zee begon een heiige cloudbase geleidelijk te dalen naar rond de 2000 voet met 5 km zicht -niet geweldig maar te doen- na zo’n 60 nm outbound gaf de leader een close attack order zodat we bij Ajaccio stevig naar rechts konden draaien om de kustlijn in zuidelijke richting te volgen.
Verstandig, de kustvlakte is smal het is dus goed uitkijken geblazen. Na 11 minuten nog geen landfall........Onze ogen staan op steeltjes, de speed gaat terug naar 360 kts voor betere
wendbaarheid. Er is geen echte reden om om te keren, het weer komt aardig overeen met de forecast en Solenzara komt nu steeds dichterbij.
Er gaat van alles door je heen, koers?? Die is steady 142. Tegen- of zijwind?? Nauwelijks met die vlakke zee. Cloudbase wordt zo’n 1500 voet, het is heig maar altijd nog een kleine 5 km zicht.
De tijd gaat nu razendsnel en wij koersen met ruim 11 km per minuut op de rotsen van Corsica af. De fuelstate nadert bingo, van de delta Jan het eerst, de 15e coasting-out minuut gaat in. De flightmembers beginnen een discussie over de R/T, daar hou je je als groene bravo maar beter buiten. De Amerikanen kunnen dit gevoel van machteloosheid het best omschrijven : “Up the shit creek without a paddle.” Zo voelde ik mij ook.
Onze opties raken op: de dichtstbijzijnde uitwijkhaven met goed weer is Istres bij Marseille, maar onze fuelstate maakt dat nogal risky. De basis Decimomanno op Sicilie is misschien wat dichterbij maar het weer onzeker. Opklimmen? Door die grijze murk?
Levensgevaarlijk gezien de onzekerheid van onze positie en de solide bewolking vanaf 1500 voet. Maar dat betekent ook geen positie check mogelijk met Tacan of een radiobaken. Naar mijn gevoel gaat die shitcreek steeds sneller stromen en worden de paddles steeds kleiner.
Bail-out over de Med. wordt imminent. Ik zit toch maar even de bailout procedure door te nemen met de daaropvolgende dinghy drill, wat zou de zeewatertemperatuur zijn? Rescue kansen?
We naderen de 22e minuut en minimum fuelstate, er doemt een rotsachtige kust voor ons op. Lead draait onmiddelijk zuid, gevolgt door zijn R/T call “We hit the mainland, setting course 240 degrees.” Ja, dat zou best kunnen de Italiaanse kust of is dat veel verder? Ik dacht van het wel, gaan we dan nu op Elba af en is daar een airstrip? Holy cow, what now? Wij volgen, het zicht hier, ook naar boven wordt wat beter, de wolkenbasis is diffuus in een opaque heiigheid van zo’n 5 km in alle richtingen.
Onze Charlie, Dave komt op de radio; “I’m breaking off, emergency climb to 10.000 feet.”
Vanuit mijn ooghoek zie ik de Charlie, op mijn 4 uurs positie naar rechts omhoog- en wegdraaien, niet lang daarna volgt ook de Delta Jan zijn voorbeeld.
Charlie’s volgende R/T call :
“I have the Ajaccio beacon loud and clear and am turning into it” doet mij onmiddellijk reageren, ik draai met full power over rechts en omhoog achter het vage silhouet van Delta aan.
Charlie’s directions zijn goud waard : “Home in AJ beacon hdg. 085, level off at 10.000 on top, throttle back to 220 kts. Start descend six minutes after passing the beacon, heading 090, will keep you informed.” This is it!! Eigenlijk de enige uitweg. Maar wel emergency fuel intussen met alle warninglite’s op rood. Tussen alle R/T door vang ik ook nog op dat Alpha nu ook volgt. Als de egeltjes begin ik met de laagste fuel flow te dalen, zes eindeloze minuten na AJ beacon passage.
Mama mia, we hebben nog een kans! De volgende radio call van Dave versterkt dat gevoel: “Breaking clouds at 2000 feet, turning right 270 degrees into Solenzara, switch over to tower frequency.
De hele flight volgt, al snel zie ik vanaf 1500 voet de basis op zo’n mijltje of vijf aan de kust liggen. Wij hebben low fuel state gemeld en Alpha komt met 400 kts of zo voorbijstuiven, speedbrakes uit, throttle idle om de leiding weer over te nemen. Echelon right voor een left fighter break voor runway 36. When you’re a fighter pilot you die like a hero ! Vooral met de hulp van een Franse tower operator. Alpha draait net naar final, als er een Frans towship met natuurlijk vette air-to-air scores op zijn tow target binnenkomt voor een straight in drop……….
De hele flight met nog maar enige honderden ponden JP4 op de counter wordt voor een close pattern, full stop rondgestuurd. Uit pure woede natuurlijk vlak over die oude “Ouragan” en dan niet te steil naar downwind, ik zie die paar druppels fuel al tegen de achterwand van mijn maintank hangen!
Alle vier kunnen we zelfs nog onze eer hoog houden door met draaiende motor naar de flightline te taxien waar blijkbaar de hele Force Aerienne is neergestreken voor air-to-air gunnery. In een luidruchtige mess-hall houden wij een een stevige debriefing.
De analyse leert ons, bevestigd na onze terugkeer later in de Operations Room van Frescaty Airbase dat bij de flight planning van onze missie, een slimme Fransoos voor ons de koers en afstand overzee naar Ajaccio had opgemeten. Alleen............iedereen was vergeten dat het eiland Corsica op de gigantische wandkaart van Frankrijk op Operations was uitgeknipt en zo’n 70 nm dichterbij opgeplakt omdat het anders niet zou passen............
Onze flight integrity was zodanig dat we besloten deze stupidity voorlopig binnen de flight te houden..........Het heeft vele jaren geduurd voordat dit verhaal wel eens aan de bar werd verteld.
Naschrift : Fout, absoluut. De vluchtgegevens voor dat stuk St.Tropez-Corsica zijn niet onafhankelijk op een aparte kaart geverifieerd. Daar was onder die omstandigheden ook geen aanleiding toe. Vervolgens vlogen we in een fuik, langzaam slechtere weerscondities, maar die wel marginaal binnen de limieten en de weersvoorspelling bleven. Op 75 nm coasting-out gebeurde het ondenkbare en het onverklaarbare, waar zitten we? Waar geen ontkomen meer aan leek , options zero. Spoedig daarna werd “Bailout over de Mediterranean, very very imminent”.We hadden bijna een viervoudige “Amelia Earhart” gepulled! Alleen is zij nooit meer gevonden.
Charlie wist door zijn snelle reactie op de verbeterde weersomstandigheden op een professionele wijze, even later ook door zijn flightmembers daarin gevolgd, deze dire emergency om te zetten naar een haalbare kans om alsnog op Solenzara base te kunnen landen....Vanuit de leunstoel moeten we concluderen dat, eenmaal met Solenzara in zicht, een may-day, niet mis te verstane emergency fuel declaration en righthand straight-in full stop te preferen was boven onze fighter jock oplossing. -------------------------------------------------------
Copyright Stevenet
quizzical